Με έφοδο της αστυνομίας στον Επενδυτή έμπλεξε το ειδησεογραφικό σάιτ Press Gr. Γνωρίζουμε και ονόματα εμπλεκόμενων δημοσιογράφων αλλά για αυτό που θέλω να πω δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το γιατί κι αν αυτό το γιατί είναι πληγή στην ελευθερία της έκφρασης.
Ισως να γίνω δυσάρεστος σε πολλούς φίλους μπλογκερ αλλά δεν στεναχωριέμαι ιδιαίτερα για το ντου αφού είναι ευκαιρία να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους. Ας εξηγηθώ πριν παρεξηγηθώ… αν και φοβάμαι πως δεν θα το αποφύγω τελικά.
Ο λόγος που σταμάτησα να γράφω όλους αυτούς τους μήνες είναι ότι γέμισε το δίκτυο με ελληνικά μπλογκ (30.000 ????) όπου ο καθένας έγραφε το μακρύ του και το κοντό του. Η ελευθερία της γνώμης είχε καταντήσει δημόσια χέστρα όπου όποιος κάθεται αφήνει τα σκατά του κι αν έχει καλή ανατροφή τραβάει το καζανάκι, αλλιώς τα τρώει στη μάπα ο επόμενος. Κάπως έτσι και με τα μπλογκ. Κρυμένοι στην ανωνυμία τους δεκάδες μπλόγκερ έριχναν στο δίκτυο πέρα από γνώμες, οι οποίες είναι σεβαστές εξ ορισμού, «πληροφορίες» αδιασταύρωτες, φήμες, ξερατά και συκοφαντίες.
Κάποιοι με τη λογική «ρίξε λάσπη, όλο και κάτι θα μείνει» (για να παραφράσω τη ρήση του Γκέμπελς) τα έβαζαν με πρόσωπα και κόμματα ρίχνοντας στα σκουπίδια ενός δικτυακού λαϊκισμού δικαίους και αδίκους για λίγα κλικ παραπάνω. Μια τέτοια περίπτωση είναι το Press Gr.
Ναι, έβγαλε ειδήσεις. Αλλά διαψεύστηκε και πάρα πολλές φορές. Περισσότερες από όσες θα άντεχε οποιοδήποτε παραδοσιακό ΜΜΕ. Αν ήταν εφημερίδα θα το είχε κλείσει το μαγαζί από τις μηνύσεις.
Επίσης πολλά από τα θέματα που δημοσίευε δεν ήταν παρά εντυπωσιακά κόπι πέιστ από άλλα μπλογκ.
Το Press Gr όπως και πολλά άλλα μπλογκ νομίζουν ηλιθιωδώς ότι κρύβονται στην ανωνυμία του ίντερνετ. Κούνια που τους κούναγε. Οποιαδήποτε υπηρεσία μπορεί να δει τις IP τους και αυτές των αναγνωστών και σχολιαστών τους.
Εως τώρα δεν τους πείραζε κανείς γιατί και τα θύματά τους έχουν την ίδια αυταπάτη (δηλαδή πως στο ίντερνετ είσαι ανώνυμος) και δεν έκαναν μηνύσεις όπως θα έκαναν σε μια εφημερίδα.
Υπάρχει κι ο νόμος για το απόρρητο. Το ίντερνετ θεωρείται μέσο επικοινωνίας (σαν το τηλέφωνο) κι όχι μέσο ενημέρωσης (σαν την εφημερίδα). Και το απόρρητο για τα μέσα επικοινωνίας (τηλέφωνο, ταχυδρομείο, ίντερνετ) αίρεται ΜΟΝΟ όταν υπάρχει ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ. Η δυσφήμιση ακόμη και η συκοφαντική δεν είναι κακούργημα, είναι πλημμέλημα.
Εως που κάποιος που το Press Gr τον χέζει εδώ και καιρό του έκανε μήνυση για ΕΚΒΙΑΣΜΟ. Κι αυτό αγαπητοί μου φίλοι είναι κακούργημα. Δεν εξετάζω αυτή τη στιγμή αν είχε δίκιο ή άδικο, αυτό θα το βρούμε στη συνέχεια. Ο εισαγγελέας διέταξε άρση του απορρήτου.
Είναι πλήγμα αυτό για την ελευθερία της έκφρασης; Κατά την άποψή μου όχι! Θέλω να αθωωθεί το Press Gr; Ναι!
Δεν είναι αντιφατικά αυτά που υποστηρίζω. Από τότε που άρχισα να το παρακολουθώ έβρισκα το Press Gr έναν αχταρμά λαϊκισμού, ασυδοσίας, κιτρινιάς κ.λπ. Ακόμη χειρότερο ήταν ένα μεγάλο μέρος των αναγνωστών που σχολίαζαν. Φασισμός, ρατσισμός και κάθε λογής αηδιαστικές απόψεις βρήκαν χώρο στα σχόλιά του γιατί προφανώς ο μπλόγκερ δεν ενδιαφερόταν παρά μόνο για τα κλικ.
Από την άλλη πλευρά, ανεξάρτητη δημοσιογραφία στο διαδίκτυο, είτε προέρχεται από επαγγελματίες δημοσιογράφους είτε άλλους πολίτες είναι παραπάνω από αναγκαία.
Για να καταλήξω, θεωρώ ότι αυτή την περιπέτεια του Press Gr ένα αναγκαίο μάθημα για όλους μας. Για να καταλάβουμε λίγο περισσότερο τι είναι το μπλόγκιν και τι κάνουμε με αυτό. Αν αυτός που το υφίσταται είναι αθώος (και πιθανότατα είναι) δεν με πειράζει ιδιαίτερα, το μάθημα έχει μεγαλύτερη αξία από το μπλέξιμό του. Tα γραφόμενα στο Press Gr μόνα τους δεν στοιχειοθετούν την κατηγορία και αν δεν υπάρχουν άλλες αποδείξεις θα ξεμπλέξει. Οχι όμως με την επίκληση της ελευθερίας της έκφρασης! Αυτό δεν το δέχομαι.
Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κόλους λένε στο χωριό μου. Οι καλοί μπλόγκερς ας αποδείξουν ότι έχουν.
Εκτός από τις δικτατορίες και τους μαφιόζους, στο στόχαστρο βάζουν τους ρεπόρτερ και ομάδες που στην πραγματικότητα θα ήθελαν να ακουστούν οι απόψεις τους. Διότι συνδέουν το ρεπορτάζ με τη ρουφιανιά, την κατασκοπία και το πρακτοριλίκι. Για αυτό φταίνε:
Αλλά, κι αυτό το «αλλά» είναι τεράστιο, η αγορά δεν αυτορυθμίζεται. Ακόμη και στη μητρόπολη του καπιταλισμού, στις ΗΠΑ, υπάρχουν κανόνες στο παιχνίδι και όργανα που τους επιβάλουν. Εδώ έχουμε καρτέλ, τραστ, κουμπάρους κ.ο.κ.
Κείμενα RSS
Σχόλια RSS
Γκρίνια με Φραπέ 